Voor Re-Sell meubelploeg is sjouwen geen probleem: ‘Je kijkt er gewoon naar uit’
Meubels van en voor Kringloopwinkel Re-Sell in ’s-Gravenzande hoef je niet zelf te tillen. Dat doen de mannen van de meubelploeg wel! Hoewel de jongste 65, en de oudste 80 jaar is, zijn ze iedere dinsdag- en donderdagochtend met plezier aan het sjouwen. “Het is vaak nog niet eens het gewicht, maar meer de manier waarop iets beetgepakt kan worden, of het huis dat te klein is.”
Door Rianne Dekker
Cok Ruinard (73) wordt bestempeld als de regelneef van de ploeg. Hij werd in 2018 gepolst door Map van der Meulen (80), die door de voorzitter van de stichting was gevraagd. Cok vroeg op zijn beurt weer buurman Hans Bakker (65) bij de club, en ook buurman Aad van de Laar (67) werd benaderd. Tevens werden Henk van Holstein (72) en Karel van Vliet (79) bij de groep gehaald. Uit het respectabel aantal jaren dat sommigen er inmiddels op hebben zitten bij de meubelploeg, is af te leiden dat het er goed toeven is. Zo heeft Map al vijftien jaar op de teller staan, Henk en Karel tien jaar en Cok zeven jaar. “Benjamin” Hans is bijna een jaar ploeggenoot en Aad zo’n vier jaar. ”Het is een leuke groep, we kunnen goed met elkaar opschieten”, aldus Cok. “Eigenlijk kijk je er gewoon naar uit”, vult Henk aan. “Het is ook iedere keer weer een verrassing waar je tegenaan loopt en je bent onder de mensen. Het geeft voldoening en dient ook een doel, een goed doel. Er zit geen betaalde organisatie achter. Re-Sell beheert een kringloopwinkel waar 100% van de netto-inkomsten wordt gedoneerd aan goede doelen. Het is allemaal liefdewerk oud papier. Met heel veel oud papier en heel veel liefdewerk!”
Niet alles mee
De mannen brengen de meubels met liefde tegen bezorgkosten tot in de huiskamer en halen ze daar ook op, maar tot daar en niet verder. “Naar boven brengen doen we niet, en ook niet van boven halen. Het risico dat je dingen beschadigt is dan te groot, en het is ook te zwaar voor onszelf. Ook halen we geen kasten leeg en geen gordijnen los. Meubelen die we ophalen beoordelen we ter plekke op verkoopbaarheid in de winkel. Soms zitten we er naast en blijkt dat iets toch niet wordt verkocht. Of valt eenmaal buiten het meubel toch ineens tegen doordat het licht er anders opvalt. Ook hebben we wel eens een discussie met bewoners over onze beslissing om iets niet mee te nemen. Mensen willen natuurlijk alles weg hebben, maar er zijn dingen die we aan de straatstenen niet kwijt raken, zoals meubels van zwart spaanplaat of donker hout.”
Ook het leeghalen van kamertjes in zorgcentra, dat vaak binnen een paar dagen moet gebeuren, kun je de mannen toevertrouwen. “Wij hebben graag dat ze ons hiervoor bellen.”
Naar Spoetnik
Er zijn meubels, die op de dag van inbreng al verkocht worden, maar andere doen daar soms wat langer over. Staan meubels een tijdje in de winkel en worden ze toch niet verkocht, dan gaan ze naar de Stichting Spoetnik in Vlaardingen. Deze helpt al dertig jaar met onder andere transporten van humanitaire hulpgoederen naar Oekraïne. “Dit heeft dus niets met de oorlog daar te maken, het gebeurde voor die tijd al”, aldus de mannen. “Als we een auto vol hebben, soms meer dan vol, brengen wij de spullen naar Vlaardingen. Daarna hoeven we zeker niet meer naar de sportschool!”
Ook gaat een deel naar de stort en wordt er veel gerecycled. “Vroeger mochten we onbeperkt storten bij de gemeentewerf, en toen kwam er een tijd dat dat niet kon. Toen hebben we de wethouder hier gehad, en nu mogen we één keer per week vijf kuub brengen.”
Extra handen altijd welkom
Soms is het zwaar of onhandig vast te pakken wat de mannen allemaal in hun handen krijgen. Toch hebben ze naar eigen zeggen geen last van spierpijn. “Het zijn immers maar een paar uur per week, je bent geen dagen bezig. Je moet wel fit zijn natuurlijk, anders houdt het op. Op dit moment hebben we in principe geen nieuwe mensen nodig, maar we hebben wel twee tachtigers in de ploeg, dus je weet nooit hoe lang die het nog aan kunnen. Mensen die hun steentje willen bijdragen zijn dus altijd welkom. Waarbij tachtiger Map nog wel vermeldt hoe het officieel in het reglement staat: “Iemand van 80 kan zich niet aanmelden, maar als je 80 bent mag je blijven!”
Als het aan de mannen ligt, vindt er voorlopig nog geen verloop plaats in de bestaande club. “Zolang het kan gaan we ermee door. En zolang we er lol in hebben!”
Gaby en Shirley
Gaby en Shirley Gaby en Shirley dansen al twaalf jaar met leden special dance DOS én elkaarAl twaalf jaar zijn Gaby de Bruin (28) en Shirley Kuijvenhoven (34) een team. Zo lang al begeleiden ze samen de leden van special dance van DOS Naaldwijk bij hun danslessen. “Onze samenwerking gaat heel natuurlijk. Wij hebben aan een half woord genoeg.”Een dergelijke interactie heb je niet met iedereen, zo beseffen de twee. “We maken allebei een stukje van de dans die we ze in de les gaan leren. Als het op het podium niet werkt, passen we het meteen aan en komen dus gelijk met een oplossing. We zijn hierin goed op elkaar ingespeeld. We hebben ook geen constante focus op het leren van een nieuwe dans. Soms doen we dansmemory of een balspel. We proberen nieuwe spelletjes te bedenken en innovatie toe te passen. Het hoeft ook niet altijd over dans te gaan, soms is het ook gewoon even de hoofden leegmaken of hen op een andere manier uitdagen.”De dames werken wel volgens een bepaalde structuur, die nu eenmaal belangrijk is voor deze doelgroep. “Aan het begin van de les staan we standaard in de kring en vertellen we wat het plan is voor de les. We doen dan een warming up, leren een nieuw stukje of doen een spelletje op z’n tijd. Als je de les omgooit zijn ze niet in paniek hoor. Als de lesopbouw maar duidelijk is.”Lachen om een boerVoor hun keuze voor special dance, hebben ZZP-er voor de overheid Gaby en van oorsprong kinderverpleegkundige Shirley een duidelijke verklaring. “Wij zijn allebei nieuwsgierig naar de doelgroep. Shirley vanuit haar werkveld en Gaby met het oog op het voelen van energie als ze de hele dag met haar kantoorbaan is bezig geweest. Alles kan bij hen even en het is nooit gek genoeg. Ze kunnen bijvoorbeeld ongegeneerd een boer laten en daar met z’n allen keihard om lachen. We stellen geen hoge doelen en iedereen is gelijk aan elkaar. Als ze juichend en joelend binnenkomen en je die waardering geven als ze weggaan, wordt je daar op de één of andere manier door getriggerd.” Gaby vult aan: “Als er vroeger in het zwembad iemand met het syndroom van Down naar me toe kwam, ging ik met diegene zwemmen. Dat doet niet iedereen.”Armen strekkenHet resultaat van de danslessen wordt jaarlijks binnen en buiten DOS gedemonstreerd in respectievelijk een kleine en een hele grote show. Deze laatste is in het Westland inmiddels uitgegroeid tot een waar fenomeen, waarvoor kaartjes moeten worden aangeschaft. Van de drie altijd uitverkochte shows, zitten de dansers van special dance er in één. “We hebben wel eens geprobeerd om hen in alle shows te laten optreden, maar dan zijn ze helemaal afgedraaid, dat is gewoon teveel”, aldus de dames. “Maar in die ene show geven ze alles en doen ze op het podium alles wat ze geleerd hebben, ondanks de twijfel die we wel eens hebben of het allemaal wel zal lukken. Ze halen er zoveel energie uit en stralen helemaal. Het geeft hen voldoening en zelfvertrouwen. En het publiek is lyrisch, evenals hun ouders. Zij denken wel eens dat dansen niet in hun kind zit. Maar wij zijn best wel streng en werken met de kracht van de herhaling. Als je je armen in de lucht doet bijvoorbeeld, moet je die van ons wel echt strekken. En aan het eind van het seizoen doet iedereen dat dan ook gewoon!”Shirley en Gaby dansen nu met een vaste club van zeven heel dankbare leden. De jongste is 12 jaar, de oudste 28. Ieder heeft zijn eigen niveau en muzieksmaak, waarbij het soms puzzelen is om alle neuzen dezelfde kant op te krijgen. “We proberen Top 40 nummers uit en kijken dan naar de reacties. Als bij een nummer van Armin van Buren iedereen gaat juichen, dan weten wij genoeg. Sowieso krijgt iedereen in de les een moment met zijn eigen muziek.”Leden gezochtHet verloop in de groep is laag, sommigen dansen er al net zo lang als dat Gaby en Shirley samen lesgeven. Maar ze zouden graag de groep wat groter zien. “We hebben al geflyerd en workshops gegeven op scholen, maar de groep groeit niet. Iets medisch zou ouders er bijvoorbeeld van kunnen weerhouden om hun kinderen op een sport te doen. Maar bij ons kan zo’n kind wel terecht omdat Shirley medisch onderlegd is. Wij dansen iedere maandagavond van 19.15 tot 20.15 uur in het Floracollege. Interesse? Geef je op via [email protected] of [email protected].”Gaby en Shirley zijn enthousiast en onafscheidelijk. Ze zijn even noodgedwongen uit elkaar, omdat Shirley net is bevallen van haar tweede kind. “Maar daarna ga ik gewoon weer dansen. Samen met Gaby. Want het is samen, of niet. Als één van ons tweeën zou stoppen, dan is dit wel in overleg met de ander!”
Lees het verhaal