Kevin Klinkspoor
Kevin Klinkspoor (21) hoorde tweeëneenhalf jaar geleden bij de eerste lichting van de Vrijwillige Trainees van Vitis Welzijn. De ervaring beviel hem erg goed en nu is hij zelf coach van de jongeren die het Vrijwillig Traineeship volgen. “Het voelt niet alsof je iets levensveranderend aan het doen bent, maar ik denk dat het voor sommige jongeren toch best zo is geweest.”
Linda van der Klooster
Kevin heeft veel verschillende activiteiten in zijn weekrooster. “Ik ben tweedejaarsstudent politicologie aan de Universiteit Leiden en twee dagen per week werk ik als onderwijsassistent op ISW Hoogeland. Daarnaast zit ik in de ledenraad bij de Rabobank Westland, ben ik voorzitter van de provinciale afdeling van de CDA-jongeren, ben ik actief in de lokale afdeling van CDA Westland en houd ik me bij de WOS bezig met de afstemming van de programmering op jongeren. En ik begeleid ook de jongeren van het Vrijwillig Traineeship bij hun eerste stappen richting vrijwilligerswerk.”
De interesse in zijn omgeving begon voor Kevin vooral tijdens zijn eigen Vrijwillig Traineeship. “Dat deed ik alweer tweeëneenhalf jaar geleden. Ik had een tussenjaar na het afronden van het vwo en het na vijf weken stoppen van een studie die niet paste. Mijn oom werkt als sociaal makelaar bij Vitis Welzijn en vertelde over het Vrijwillig Traineeship. Ik gaf me op en toen zat ik in de eerste lichting.”
GTST
In het Vrijwillig Traineeship doe je als jongere (16-27 jaar) in een half jaar tijd vrijwilligerswerk bij verschillende maatschappelijke organisaties. Kevin vond het een mooie ervaring. “Ik heb prachtige dingen gedaan”, vertelt hij. “Eerst heb ik twee maanden rondgelopen bij een woongroep op het Westerhonk. Dat vond ik in het begin best eng. Ik kende de doelgroep, mensen met een verstandelijk beperking, nog niet en ik wist niet wat ik kon verwachten. Maar al na een keer was de spanning weg. We keken samen GTST en dansten op muziek. Ik heb het naar mijn zin gehad.”
Daarna liep Kevin twee maanden mee bij Vitis Welzijn zelf. “Ik hielp mee in de buurtrestaurants Bij Mekaar, een maandelijks iets, waar mensen voor een klein bedrag kunnen mee-eten. Zo ontmoeten ze hun buurtgenoten. Ik heb daar zelf meegeholpen in de keuken en ik knoopte gesprekken aan met bezoekers.”
Ook reed Kevin mee op de Plusbus. “Op een dag hadden we een oudere dame opgehaald. Die zat naast me. Ineens vroeg ze: “Ben jij toevallig een Klinkspoor?” Ik moest dat even op me inwerken en vroeg hoezo. Toen zei ze dat ik op mijn opa en zijn tweelingbroer lijk, waar ze in de buurt mee is opgegroeid. Dat waren best boefjes, vertelde ze. Dat is toch mooi om mee te maken!”
Oogkleppen
In die tijd, iets meer dan twee jaar geleden, werd Kevin ook voorzitter van de jongerenraad Westland. “Dat in combinatie met het traineeship heeft bij mij een soort oogkleppen verwijderd. Daarvoor was ik gewoon die vwo-leerling. Ik wist niet wat er in de regio gebeurde. Nu zag ik dat voor het eerst. Het wakkerde mijn nieuwgierigheid aan naar wat er hier voor goeds wordt gedaan.”
Kevin begeleidt nu zelf drie tot vier jongeren per lichting van zes maanden. “Daar ben ik een half jaar na mijn traineeship mee begonnen. Mijn derde lichting is inmiddels aan de slag gegaan, de zesde in totaal.”
Door de toevoeging van de jongerencoaches aan het programma van het Vrijwillig Traineeship, hebben de deelnemers een leeftijdgenoot om mee te praten. “Dat hadden wij in mijn tijd nog niet. Toen waren er alleen coördinatoren. Ik heb het niet zozeer gemist, maar ik weet wel dat anderen dat misten. Dat kwam uit de evaluaties en zo zijn de jongerencoaches begonnen.”
Tussenjaar
De jongeren doen om verschillende redenen mee aan het programma. “Ik heb trainees gehad die willen ontdekken wat er in de regio te doen is, trainees die sociale vaardigheden wilden ontwikkelen en trainees die in een tussenjaar zaten en zo wilden ontdekken wat ze willen. Geen deelnemer is hetzelfde en dat maakt het leuk om te doen. Ik heb jongeren begeleid die je door het traineeship zag opbloeien en meer zag durven. Het voelt niet alsof je iets levensveranderend aan het doen bent, maar ik denk dat het voor sommige jongeren toch best zo is geweest. Het is voor een deel interessant omdat je mensen op weg helpt en daar waardering voor krijgt, maar het is ook gewoon iets waar je energie van krijgt.”
Thea de Haan
"Haal eruit wat erin zit" Thea de Haan verzorgt de contacten en boekingen bij de Stichting On Wheels, waar ze ook secretaris is. Na het overlijden van de oprichter van de stichting viel er een groot gat en is Thea nog meer betrokken geraakt. “Hoe Marijke in het leven stond, heeft een inspirerend stempel op de stichting gedrukt. Haal eruit wat er in zit.” Door Linda van der Klooster Stichting On Wheels verhuurt aangepaste campers, rolstoelbussen, een aangepaste motor met zijspan, twee chalets en rondvaartboot The Big Dragon met lift en plaats voor tot zeven rolstoelen. De stichting bestaat volgend jaar 25 jaar, vertelt Thea. “De oprichters, Marijke en Roel Sentges hadden twee zonen, Nik en Jes, die allebei de ziekte van Duchenne hadden. Ze kwamen al snel in een rolstoel terecht. Probeer dan maar eens leuk op vakantie te gaan. Zo is het idee ontstaan om een aangepaste camper te laten bouwen. Marijke en Roel en hun jongens maakten maar een paar weken per jaar gebruik van de camper. Ze vonden het jammer dat er niet meer mensen mee op pad konden. Zo is de stichting ontstaan.” Ondanks de intensieve zorg voor hun zonen wisten Marijke en Roel de stichting te laten groeien. Thea kwam er vijf jaar geleden bij. “Ik werkte in de directieondersteuning bij de Rabobank Westland”, vertelt ze. “De administratieve afhandeling van de aanvragen van het Coöperatiefonds was een van mijn taken. De Stichting On Wheels deed op dat moment een verzoek om een donatie voor de rondvaartboot. Zo kwam ik in gesprek met Marijke. In december stopte mijn werk bij de Rabobank en in februari 2016 zat ik als vrijwilliger bij de stichting op kantoor. Het pand in Maasdijk is perfect rolstoelaangepast, dus ik kon meteen aanschuiven.” Hoofdprijs De stichting streeft ernaar mensen voor een redelijke prijs aan een leuke vakantie te helpen. “We willen niet de hoofdprijs vragen omdat mensen toevallig een lift of een aangepast toilet nodig hebben. Een handicap is altijd duur, en je krijgt lang niet alles vergoed. We krijgen geen subsidie, dus we moeten het hebben van fondsen, sponsors en donaties.” Voor de stichting was de economische crisis dus behoorlijk zwaar, maar toen het dat net beter ging, moest het ergste nog komen. “De jongens overleden allebei aan Duchenne en daarna overleed Marijke ook zeer plotseling. In een keer was ze weg. Toen stonden we daar. In overleg met Roel is besloten alle activiteiten voort te zetten. Dat heeft bloed zweet en heel veel tranen gekost, maar tot nu toe lukt het. Ik werk nu officieel twee dagen per week, maar je kan er 24/7 mee bezig zijn. Hoe Marijke in het leven stond, heeft een inspirerend stempel op de stichting gedrukt. Haal eruit wat er in zit.” Aderlating Toen de rust weer een beetje terugkeerde, kwam corona. “Het is al met al mee gevallen, ondanks veel annuleringen. Een fikse financiële aderlating, vooral op de campers en de bussen. De chalets zitten wel vol. Ik ben niet ontevreden over de bezetting tot nu toe. Als de inentingen goed gaan lopen, dan verwachten we toch een goed jaar. We hopen vooral op meer mensen in het voor- en naseizoen.” De mensen van de stichting blijven de toekomst positief zien. “Ik blijf het doen zolang ik het kan en leuk vind. Maar ik ben bijna tegen de pensioengerechtigde leeftijd en dingen gaan minder makkelijk dan tien jaar geleden. Ik wil me niet vastleggen voor lange tijd.” Riant Zelf is Thea eens op vakantie geweest in de chalet in Arcen, Noord-Limburg. “Er is er ook een in Zeeland, maar ik woon al aan zee, dus ik had meer zin in de bossen.” De ruime chalets staan allebei op een dubbele staanplaats op een vakantiepark van Roompot. “Allebei met alles erop en eraan. Dus een vaatwasser, wasmachine en droger, maar ook een plafondtillift en een aangepaste badkamer met ligbad en douchestretcher. We hebben veel gasten die elk jaar terugkomen omdat dit de enige mogelijkheid is om ontzorgd op vakantie te gaan. We verkopen niet graag nee, dus ik probeer altijd te kijken of er nog een gaatje is.” Via de stichting kan ook thuiszorg ter plaatse geregeld worden. “Mensen moeten dat dan zelf aanvragen, maar wij denken graag mee. Als je dat op tijd regelt is er veel mogelijk. We voorzien met onze chalets en campers echt in een behoefte en het is jammer dat nog niet heel Nederland dat weet. De stichting draait volledig op vrijwilligers en we schaffen pas weer iets nieuws aan als het geld ervoor is. Daar is soms enige creativiteit voor nodig en het geeft veel voldoening als het lukt.” Foto: Thea de Haan bij een van de campers – Charles Jungschlager Deel deze verhalen en inspireer anderen om ook te helpen! Facebook Twitter LinkedIn Whatsapp Forward
Lees het verhaal