Lisette luncht met bewoners De Iris: “Heb tijd om te luisteren en te reageren”
Sinds april vorig jaar is Lisette Keijzer (43) als vrijwilliger verbonden aan Middin De Iris. Iedere woensdag dekt zij de tafel voor zo’n tien bewoners, zodat die gezellig kunnen lunchen onder het genot van een praatje.” Ik heb de tijd om erbij te zitten, hen zo nodig te helpen met hun brood, naar hen te luisteren en te reageren.”
Lisette weet nog goed hoe en waarom het allemaal is begonnen. “Ik was al kerk- en zwemmaatje op Het Westerhonk. Doordat er aanvankelijk sprake van was dat het zwembad daar dicht zou gaan, besloot ik ander vrijwilligerswerk te gaan zoeken. Hoewel ik het daar erg naar mijn zin had, wilde ik eens kijken wat er buiten Het Westerhonk te doen was en bedacht me dat ik wel eens van de vrijwilligersmarkt van Vitis had gehoord. Dit zei ik tegen mijn moeder, waarop zij antwoordde: “Die komt wel een keer in de krant te staan.” En een week later stond hij erin! Dat moest dus gewoon zo zijn!”
Gezellig lunchen aan tafel
Bij haar bezoek aan de vrijwilligersmarkt In De Tuinen trof Lisette een enthousiaste Wil van den Oever van Middin, die een hele duidelijke missie had: vrijwilligers werven. Ondanks dat de dierenopvang en Werkpalet Naaldwijk ook haar interesse hadden, trok ze toch richting de zorg bij Middin. Nadat ze haar contactgegevens had achtergelaten, belde Wil twee weken later of ze nog interesse had. “Dat had ik zeker”, aldus Lisette. ”We bespraken wat ik precies zocht: iets extra’s kunnen doen voor mensen. Ik had namelijk door mijn maatjes werk op Het Westerhonk al gemerkt dat je daarmee echt het verschil maakt omdat daar haast geen mensen beschikbaar voor zijn. Ik ben hier meteen een lunch gaan meedraaien en niet meer weggegaan!”
Door gezellig de tafel te dekken, voorkomt Lisette dat bewoners even gauw hun brood klaarmaken aan de bar. “Nu hebben we tijd om met elkaar te gaan zitten en met elkaar te kletsen. De bewoners hier zijn overwegend vrij zelfstandig, in tegenstelling tot Het Westerhonk waar ik hen met alles moet helpen.”
Taartje eten met Leo
Na de lunch ging Lisette aanvankelijk met bewoners individueel naar de markt of een ijsje eten. Tot Leo van der Pot erbij kwam. “Ik ging vanaf toen vast met Leo na de lunch naar het dorp. Er was meteen een soort wisselwerking tussen ons. We begonnen met een taartje eten bij Appie of Mirell, maar vooral bij Mirell was het voor ons beiden te druk. Toen zijn we bij Bakker Vd. Berg beland, waar je achter in de winkel kunt zitten en waar eigenlijk altijd wel plek is. Inmiddels heeft Leo het hele assortiment aan gebak daar gehad. En komt hij ook uit zichzelf met andere dingen, zoals een patatje of hamburger eten, of een saucijzenbroodje bij de Hema. Hij leert mij steeds beter kennen en gaat ook steeds meer uit zichzelf dingen vertellen. Over het algemeen praat hij niet zoveel, maar voor zijn doen nu wel. Hij maakt ook grapjes, waar hij dan zelf hard om moet lachen. Bij Middin zeggen ze dat hij helemaal vertrouwd is met mij. Dat vind ik leuk om te horen! Ik weet niet waar die aantrekkingskracht precies vandaan komt, Leo voelt gewoon dat het ok is. Ik luister altijd en reageer altijd, ik heb aandacht voor hem. Ik doe iets extra’s voor hem en vind het leuk dat hij deze inspanning in de gaten heeft. Ik ga dan ook altijd met een heel voldaan gevoel weer naar huis. Ik ben er niet zo lang, maar wat ik doe is echt een extra toevoeging!”
Ook andere uitjes
Uiteindelijk is Lisette ook nog steeds iedere maandag zwemmaatje op Het Westerhonk. “Want het zwembad is nu al twee jaar langer open dan de bedoeling was”, lacht ze. Verder gaat ze een keer per maand met de bewoners naar een kerkdienst, de zogenaamde Westlanddienst. “Dit is een op de bewoners van Het Westerhonk gerichte kerkdienst met aangepaste preek en liedjes in telkens een andere kern in het Westland. We halen de bewoners op met twee rolstoelbusjes en een grote bus voor degenen die zelf lopen. Op het Westerhonk ga ik ook mee met andere uitjes, en ben bij De Iris hier ook voor gevraagd. Zo hebben we een keer in het Ockenburgse Bos het kabouter pad gelopen, en gaan we naar het Varend Corso.”
Zoveel voldoening
Lisettes toekomstdoel is dan ook haar vrijwilligerswerk uitbreiden, of weer een paar uurtjes in de gehandicaptenzorg werken, zoals ze ooit deed. “De tijd zal het leren. In ieder geval ben ik voor nu heel dankbaar dat ik dit mag doen. Tijd hebben voor elkaar, even met de mensen zitten en naar hun verhalen luisteren. Hier haal ik zoveel voldoening uit!”
Woensdag 2 april as. is er in De Tuinen van 10.30 - 13:00 uur weer een vrijwilligersmarkt!
Dankbaar om iets te betekenen
Hanny verleent palliatieve terminale zorg: “Dankbaar dat ik iets kan betekenen voor ander”Vrijwilligers in de palliatieve terminale zorg verrichten geen medische handelingen, maar vullen datgene aan wat familieleden en vrienden zelf doen, of vervangen de mantelzorg. Deze zogenaamde VPTZ-vrijwilligers zijn zodoende van onschatbare waarde voor de terminaal zieke en diens naasten. Hanny Tijhof is zo’n vrijwilliger. Hanny (77) draait diensten in de vestigingen van Hospice Beukenrode in Naaldwijk en ’s-Gravenzande, maar biedt ook zorg aan huis. “In de thuissituatie neemt de vrijwilliger de zorg een tijdje over van de mantelzorger, zodat deze wat tijd voor zichzelf heeft om op adem te komen. We werken in blokken van vier uur door het hele Westland en in het hospice. We maken bijvoorbeeld wandelingetjes, voeren mooie gesprekken, geven hand- en voetmassages en helpen bij de dagroutine in het hospice als douchen, ontbijt maken, en koffie drinken, lunchen en warm eten met elkaar.”VertrouwensbandDit alles gebeurt in een heel ontspannen sfeer, vertelt Hanny. “We hebben het met de mensen bijna nooit over de dood, maar wel over hun levensloop en wat ze allemaal gedaan hebben in hun leven. Zo kan onze aanwezigheid ook een opluchting zijn voor de stervende. Deze vindt het dan fijn dat hij of zij iets vertrouwelijks tegen ons kan zeggen, in plaats van familie zoals een partner daarmee te belasten. Ze zien namelijk maar al te goed hoe zwaar het ook allemaal is voor hun naasten. Het is bijzonder dat mensen zoveel durven te delen wanneer ze een vertrouwensband met je aangaan. Ook als zij zich thuis willen voorbereiden op het naderend afscheid bewandelen wij als vrijwilliger samen met hen dat pad. Wij maken mensen mee op de meest intieme en kwetsbare momenten in hun leven. Dat maakt ons werk heel mooi en bijzonder.VPTZ AcademieHanny doet dit mooie werk al 23 jaar. Ze is begonnen in de palliatieve terminale thuiszorg, want destijds was er nog geen hospice in het Westland. Hospice Beukenrode bestaat sinds 2012 in Naaldwijk en sinds 2021 in ’s-Gravenzande. Familie en andere naasten van de gasten zijn er 24 uur per dag welkom en daarnaast kunnen zij russen 7.00 en 23.00 uur een beroep doen op vrijwilligers als Hanny, die zijn opgeleid om de gasten te ondersteunen. Ook is er een logeermogelijkheid. In 2018 is het hospice samen gaan werken met VPTZ Nederland, een landelijke koepel voor organisaties voor vrijwilligers in de palliatieve terminale zorg. In nauw overleg met de familie bieden de vrijwilligers een luisterend oor, verrichten hand- en spandiensten, geven waar nodig hulp bij de verzorging en vervullen de rol van gastheer of -vrouw. Om dit vrijwilligerswerk te mogen uitvoeren moest Hanny eerst de nodige cursussen doen bij de VPTZ Academie. Ze heeft zes certificaten gehaald, onder andere Balans in verlies, Afstemming op de ander, Dichtbij jezelf dichtbij een ander en Zin in je leven.Veel geleerdVoordat ze VPTZ-vrijwilliger werd, was Hanny werkzaam in de horeca. Een heel andere wereld zou je zeggen, maar met één belangrijke overeenkomst. “In de horeca praat je ook veel met mensen, en heb je ook mooie gesprekken”, zo zegt ze. Het contact met mensen is dus de rode draad. In de zorg voor terminaal zieken vindt dit contact echter in de laatste levensfase plaats, en kan heftig zijn voor de vrijwilliger. Gelukkig staat deze daar dan niet alleen in. Hanny: “Als je ergens tegenaan loopt kun je dat altijd met een verpleegkundige of coördinator bespreken. Maar een gesprek met een collega-vrijwilliger kan al voldoende zijn. De één heeft meer moeite met bijvoorbeeld het overlijden van een cliënt dan de ander. Ik heb in die 23 jaar best veel geleerd, waardoor je heel veel dingen ziet en er daardoor beter mee om kunt gaan.”Mooie mensenHet heeft haar als vrijwilliger in al die jaren prachtige momenten en heel veel dierbare herinneringen gebracht. “Ik ben altijd blij als ik weer mijn dienst mag doen, en ben dankbaar dat ik iets kan betekenen voor een ander. Wij bieden rust, en aandacht voor de cliënt en diens familie en maken er met elkaar nog een mooie en kostbare tijd van.” Hanny benadrukt dat ze dit natuurlijk niet alleen doet. “Ik ben blij met zoveel leuke collega’s. Met de fijne coördinatoren en verpleegkundigen, bestuursleden, tuin- en kookvrijwilligers, klusjesmannen en de boodschappendienst. Kortom: allemaal mooie mensen! En alles met elkaar om het de gasten zo comfortabel mogelijk te maken. Het is heel mooi en dankbaar werk en ik ben blij dat ik hier vrijwilliger mag zijn! Ik ben dan ook van plan om hier nog wel even mee door te gaan, zolang mijn gezondheid dat natuurlijk toelaat. En als ik moet stoppen, dan heb ik toch 23 mooie jaren gehad!”
Lees het verhaal