Désirée Buhler
Désirée is voorzitter van De Zonnebloem: “Ik ben opgegroeid met vrijwilligerswerk”
Als kind liep Désirée Buhler eens spontaan binnen bij een mevrouw, die in een rolstoel bij het raam zat en waar ze iedere dag naar zwaaide als ze er langs kwam op weg naar school. Totdat de mevrouw overleed, is ze haar blijven bezoeken. Sinds twee jaar is ze voorzitter van De Zonnebloem afdeling Naaldwijk-Maasdijk en zet ze zich, nu als bestuurder, wederom in voor aandacht aan mensen met een fysieke beperking door ziekte of leeftijd. “Het is altijd in mij geweest”.
Zusters Franciscanessen
“Toen ik twee dagen minder ben gaan werken, heb ik besloten dat ik die dagen aan vrijwilligerswerk wilde besteden. Ik vind het geweldig. Ik ben denk ik wel een mensen-mens”, aldus Désirée. Ze zet zich graag in voor haar medemens, ook op haar werk als pastor in een klooster voor Zusters Franciscanessen. “De jongste zuster daar is 82, de oudste 103!”
Toen Désirée interesse toonde in een vacature van voorzitter van De Zonnebloem Naaldwijk-Maasdijk, liet de secretaris er volgens haar geen gras over groeien. “Zij hing dezelfde avond nog aan de telefoon.” Met 90 vrijwilligers en 150 deelnemers, gasten genoemd, is de afdeling Naaldwijk-Maasdijk de grootste in het Westland. “En ook de gezelligste!”, aldus de voorzitter. “We hebben een ontzettend leuk bestuur en groep vrijwilligers, en doen het met elkaar.”
Nieuwe vrijwilligers welkom
Désirée zit bestuurs- en vrijwilligersvergaderingen voor, woont de jaarlijkse activiteiten in de Binnenhof en aan de Anjerlaan bij, vertegenwoordigt De Zonnebloem naar buiten toe, en bezoekt nieuwe vrijwilligers. “Deze kunnen we altijd gebruiken. 90 Vrijwilligers op 150 gasten is eigenlijk te weinig. We hebben nu een lijstje van gasten die nog niet zijn gekoppeld aan een vrijwilliger. Nieuwe vrijwilligers zijn dus zeer welkom. Dit jaar komt een jonge dame voor haar zorgopleiding bij ons een maatschappelijke stage doen. Zo proberen we ook jonge mensen aan ons te binden.”
Zeker nu de tendens is ingezet, dat activiteiten gasten individuele aandacht door een één op één bezoek steeds meer gaan waarderen. “Het contact gaat dan toch wat dieper dan in een groep. Sommige mensen raken door ouderdom en/of een fysieke handicap steeds meer aan huis gebonden en vinden het zo fijn als er iemand langskomt.”
Spontaan gebaar
Zoals die keer dat een vrijwilliger haar gast een spontaan bezoek bracht op Koningsdag. “Ik hoorde daarvan nadat ik -zoals ik dat standaard doe- de vrijwilligersvergadering opende met: “Wie heeft er een leuke ontmoeting gehad of iets leuks gedaan met een gast?” Ze vertelde dat ze bij de bakker in de rij stond voor oranje tompouces en dacht: “Ik koop er vier in plaats van twee!” Ze heeft toen spontaan een tompouce bij een gast gebracht! Wat is er mooier dan zo’n onverwacht bezoekje krijgen als je voor de tv zit?”
Maar ook voor de vrijwilligers is er aandacht. Middels bijeenkomsten en cursussen in bijvoorbeeld het voeren van een goed gesprek, wat is vertrouwelijkheid en omgaan met rouw. En door ontmoeting van de vrijwilligers onderling aan het einde van de vergaderingen.
Kleine dingen groot plezier
Naast de bezoeken en activiteiten als muziek- en spelletjesmiddagen, kerstvieringen, cabaret of een tochtje met de Strandrups, is er ook een nieuw project: “Individuele wensen”. Désirée: “Hiervoor proberen we mensen van buiten onze vrijwilligerskring te vinden, die het leuk vinden om één keer iets leuks met een gast te doen. Mensen, die toch iets willen doen voor een gast van De Zonnebloem, maar niet zoveel tijd hebben, kunnen zo toch hun steentje bijdragen. Zo heeft iemand eens meerdere gasten, die graag eens door het Westland wilden varen, meegenomen in zijn sloep. En ik zelf heb iemand meegenomen naar een concert van Musica en de Marinierskapel. Het zijn soms kleine dingen waar je iemand zo’n groot plezier mee doet!”
Uurtje in je buurtje
Zoals overal geldt, geldt ook bij De Zonnebloem dat activiteiten geld kosten. Deze worden bekostigd van loterijgelden uit huis-aan-huis lotenverkopen of deelname aan bijvoorbeeld Rabo ClubSupport. Ook vindt sponsoring plaats door Westlandse bedrijven, die bijvoorbeeld ook plantjes beschikbaar stellen. Wie goed doet, goed ontmoet dus!
Désirée beaamt dit alleen maar. “Iemand zei eens: “Als iedereen een uurtje in zijn buurtje doet, wordt het steeds mooier!”
Thea Dijkman - Adegeest
Thea Dijkman - Adegeest Thea is flexer voor De Vereeniging: “Als vliegende keep leer je veel mensen kennen”De zelfstandig wonende Westlandse senior die in contact wil komen met leeftijdsgenoten, kan terecht bij De Vereeniging. Dit initiatief van Vitis Welzijn, Pieter van Foreest en Careyn biedt ontmoetingsplekken voor bezoekers van buitenaf in wijkcentra van Vitis Welzijn en woonzorgcentra van Pieter van Foreest en Careyn. Zij komen erheen met hun scootmobiel, rollator, of de Plusbus. De groepen, waar middels activiteiten de sociale banden kunnen worden aangehaald, verstevigd of vernieuwd, worden geleid door vrijwilligers. Eén van hen is Thea Dijkman.De actieve zeventiger verschilt op één punt van haar collega’s: ze is de enige flex-vrijwilliger in de groep. Zij valt in waar nodig, en is dus niet gebonden aan vaste dagen. Een concept, dat haar past als een handschoen. “Ik vind het leuk om vliegende keep te zijn. Juist daardoor leer je verschillende groepen en mensen kennen. En omdat ik altijd op zoek ben naar contact met mensen, is dit precies iets voor mij. Ieder heeft zijn eigen gesprek. Dan vraag je die eens naar zijn of haar gezondheid, en die of de nieuwe pillen aanslaan bijvoorbeeld. Zo hebben we ook een doos met kaarten van vroeger. Aan de hand daarvan praten we met elkaar over dingen van voorheen, maar niet iedereen kan dat. Sommigen praten voluit, maar aan anderen merk je dat ze niet graag terugdenken aan vroeger. Je pakt dan de vraag voorzichtig in, en merkt vanzelf of ze gaan praten en tot hoever je daarin kunt gaan.”Een praatje en een lachThea is dus niet alleen flexibel in haar werktijden, maar ook in haar benadering naar de mensen. “Het is een kwestie van hoe je iets brengt. Ik weet bijvoorbeeld van een mevrouw dat ze niet graag wil dat er iemand helpt met naar het toilet gaan, maar dat ze ook erg wankel is bij het opstaan. Dan laat ik haar zelf lopen, maar zeg dan dat ik wel meega voor het geval ze wankel wordt. Dat is al een andere benadering. Ook is er soms wel eens iemand een beetje sikkeneurig. Daar ga ik dan naast zitten, en probeer met een praatje en een lach diegene mee te krijgen. Of er zijn mensen die een spelletje niet snappen. Dan is het zaak rustig te blijven, en niet boos of ongeduldig worden. We zitten er tenslotte voor hun plezier en geluk!” Niet opdringenOok naar haar collega’s toe komt weer die flexibiliteit om de hoek kijken. “Als ik inval op een groep, vervang ik een vrijwilliger die deze soms al jaren met twee anderen leidt. Als ik dus kom binnenvallen is het zaak om me niet op te dringen, maar om me er voorzichtig tussen te mengen. Wel doe ik soms heel voorzichtig suggesties. Zo van: “Kunnen we het niet zo of zo doen?” Maar je moet hun aanpak respecteren, want het is hun groep. Zo blijft het voor iedereen leuk en mag ik nog eens terugkomen. Dat het niet is van: “Moet Thea komen? Doe maar niet.” Zowel deelnemers als collega’s zien haar dan ook graag. “Het is altijd: “Hé kom erbij, doe mee. Echt all-in-the-family. Sommige mensen zijn zo enthousiast dat ze de hele week activiteiten willen doen in plaats van één ochtend.”Pickwick-labeltjesDe activiteiten zijn heel divers en variëren van de kaartendoos-met-gesprekken, tot Tri-Domino, Rummikub en knutselen. Hierin wordt ook eigen inbreng gewaardeerd als bijvoorbeeld de vrijwilliger die de activiteiten bedenkt uitgevallen is. Thea: “Dan ga ik thuis op internet zoeken naar iets speciaals, bijvoorbeeld “zoek de verschillen”, of een woordraadsel of puzzel. Ook de vragen op de labeltjes aan de Pickwick-theezakjes verzamel ik en leg ik dan op tafel. Op vragen als: “Wat is je grootste wens?”, krijg je hele leuke antwoorden!” Op tourWaar sommigen dus vastigheid willen, kan het bij Thea niet flexibel genoeg zijn. “Ik word in alle kernen in het Westland ingezet waar De Vereeniging actief is. Thea gaat op tour dus zogezegd. Meestal krijg ik één of twee dagen van te voren een berichtje of ik kan invallen. En dat vind ik altijd prima, als ik niks heb ga ik erheen. Maar het gebeurt ook wel dat ik een week of twee van te voren drie data doorkrijg. Dat vind ik dan ook wel weer prettig omdat ik dan andere dingen eromheen kan plannen.”GroepspersoonDe 74-jarige heeft het dan ook prima naar haar zin zo. “Ik vind het heerlijk om te doen en kan het prima combineren met mijn voorzitterschap van de bewonerscommissie van mijn wooncomplex. Vrijwilligerswerk moet je doen omdat je het leuk vindt. In dit werk hoor je soms heftige verhalen, en die moet je ook van je af kunnen zetten als je thuis bent. Ik ben ook maatje geweest, maar dat vond ik te emotioneel belast. Laat mij maar een groep hebben, daar vind ik altijd mijn weg wel!”
Lees het verhaal