Wim Bijl (68) is blij dat lunchroom Bijzonder in De Lier weer opengaat. Hij is er al ruim zes jaar klusjesman. Het is een van meerdere vrijwilligersbanen. “Respect en aandacht is wat mensen nodig hebben, dan krijg je het beste resultaat.”

Linda van der Klooster

Wim Bijl stopte in 2015 met werken. Tegelijk stond lunchroom Bijzonder voor een grote stap. “Ze moesten uit hun oude pand”, vertelt Wim. “Ik bood hulp aan bij de verbouwing van het nieuwe pand, waar nog veel moest gebeuren. In de periode van april tot augustus heb ik toen regelmatig vijf of zes dagen per week allerhande werkzaamheden gedaan. Een gigantische klus, maar met een fantastisch resultaat.”

Daarna bleef Wim klusjesman bij lunchroom Bijzonder. “Ik kom daar nog twee keer per week. Het allermooist is voor mij om te zien wat een ontwikkeling de bijzondere medewerkers doormaken. Je ziet iemand die redelijk timide is, die je dan ineens spontaan om de nek vliegt. Je ziet ze groeien. Respect en aandacht is wat mensen nodig hebben, dan krijg je het beste resultaat.”

Door zijn interesse in mensen is Wim is een geboren vrijwilliger. “Mijn eerste grote vrijwilligersproject was geld inzamelen na de aardbeving in Zuid-Italië in 1981”, vertelt hij. “Dat geld is ingezet voor het bouwen van prefab woningen. Ik was konvooileider bij het transport van Nederland naar Italië. Ik merkte dat op het laatste moment dingen regelen, zoals daar noodzaak was, mij goed paste. Met twee grote vrachtwagens, een busje en een personenauto waren we in tien dagen uit en thuis. We hebben daar van ‘s ochtends vroeg tot ‘s avonds laat keihard gewerkt. Vijf woningen hebben we in zes dagen opgebouwd, compleet met sanitair en inrichting. Het was maar kort na de aardbeving. Tussen de brokstukken van ingestorte huizen lagen nog lichamen. Dat project maakte grote indruk op me.”

In diezelfde tijd ging Wims zoon voetballen. Wim werd actief in de vereniging en heeft uiteindelijk twintig jaar lang diverse functies bekleed.

In 1998 ging Wim voor het eerst als vrijwilliger mee met de Westlandse Vakantieweek in het F.D. Roosevelthuis in Doorn. “Mensen met een fysieke beperking krijgen daar een vakantieweek aangeboden van de kerk. Zo’n 50 gasten gaan mee, en circa 30 vrijwilligers. Ik heb dat eerst acht jaar als vrijwilliger gedaan en daarna tot 2019 als algeheel leider. De vrijwilligers helpen met de verzorging. Het is in het begin even wennen om iemand te wassen, maar je bent snel over die drempel heen. Je hebt vooral veel lol met elkaar.”

De laatste twee vakantieweken konden niet doorgaan door corona. “Ik houd nog wel de mensen op de hoogte in een lief- en leedrubriek”, vertelt Wim. “De Westlandse Rooseveltfamilie, zo voelt het echt. Op het moment dat die 50 gasten aankomen in de bossen van Doorn, dan is het een groot feest. De glimlach komt en gaat er pas een week later weer vanaf. Ook bij de vrijwilligers.”

Wim werkt sinds 1998 als vrijwilliger in verpleeghuis Pieter van Foreest De Kreek. “Ik heb daar altijd op de rolstoelbus gereden. Toen ik nog werkte in het weekend, nu ook door de week. Met 25 collega-vrijwilligers zorg ik dat mensen 365 dagen per jaar bezoeken kunnen brengen aan de kerk en familie. Tijdens corona maakten we feestritten. Met twee á drie bewoners veilig in de bus, en dan plekjes bekijken die zij wilden zien.”

Sinds twee jaar is Wim voorzitter van de cliëntenraad van De Kreek. Ook zit hij in het klusteam en beheer van de twee duofietsen en twee rolstoelfietsen. “Als die alle vier op pad zijn, heb ik net zo’n grote glimlach als de mensen op die fietsen.” Wim is vier jaar lang vrijwilliger geweest op de palliatieve afdeling van De Kreek. “Het vertrouwen krijgen, iets mogen betekenen voor mensen in die laatste levensfase. Dat geeft mij een heel dankbaar gevoel. Daar word ik blij van.”

Alsof het niet genoeg is, gaat Wim in de winter en het voorjaar vaak helpen met bomen knotten. “Heerlijk voor de natuur, lichaam en geest. Ook daar beleef ik veel plezier aan.”

Thuis wordt Wims vele vrijwilligerswerk gewaardeerd. “Ik heb een vrouw die ook best veel vrijwilligerswerk doet. Zij stimuleert mij. Maar soms trapt ze ook op de rem. Dan zegt ze: het is wel een keer genoeg. Terecht. Ik kan heel slecht nee zeggen. Sinds ik ben gestopt met werken heb ik nog nooit een dag gehad dat ik wakker werd en dacht: ik heb niets te doen. En dat geeft mij een prettig gevoel.”