Carlijn en StomaJONG
Bij de voordeur van Carlijn Willemstijn zit een sticker: 'Hier kun je naar de wc'. "Een postbezorger was erg blij met die mogelijkheid," zegt Carlijn (38). Ze weet er alles van, want ze heeft al jaren een stoma en is oprichter van StomaJONG. "Als je stoma lekt dan moet je echt naar de wc, dat is zo gênant."
“Ik ben zelfs geridderd,”
"Op mijn 21e kreeg ik een darmziekte waarna mijn dikke darm verwijderd werd," vertelt Carlijn. "Ik kreeg een stoma, een kunstmatige uitgang in de buikwand, en ik werd lid van de stomavereniging. De eerste contactdag voelde als thuiskomen." De vereniging zocht jonge vrijwilligers en Carlijn wilde graag een jongerenafdeling oprichten. "Ik miste een hoop specifieke informatie."
Open
Jaren later, in 2008, mocht Carlijn de eerste jongerendagen organiseren. "Er kwamen ruim tachtig jongeren tussen de 18 en 40 jaar op een sportief dagje in Uithof af. Veel jongeren bewogen niet meer omdat ze dat niet meer durfden. Bij het omkleden stond iedereen met zijn stomazakje naar de muur gekeerd," herinnert Carlijn zich. "Na afloop vergeleken we onder de douche onze stoma's en gingen we samen naar de sauna. Dit is voor mij de kern: open met elkaar over je problemen kunnen praten."
Superschrijnend
Toen Carlijn op haar 30e liet onderzoeken of ze kinderen kon krijgen, leidde dat tot complexe operaties en allerlei complicaties. "Ik kon alleen nog maar liggen en na een jaar wilde ik mijn kwaliteit van leven terug. Dus ging ik in de dagen dat ik mij goed voelde aan de slag voor de jongeren van de Stomavereniging." In 2012 richtte ze StomaJONG op, de jongerentak van de Stomavereniging. "We bespraken op een geheime facebookgroep de informatie die ik zo had gemist. Wanneer vertel je een nieuw vriendje over je stoma. Hoe ga je om met seksualiteit, met je werk? Wat kan wel, wat kan niet? Veel mensen gaan uit schaamte de deur niet meer uit. Dat is superschrijnend."
Publiciteit
Carlijn genereert met haar inzet voor StomaJONG veel publiciteit. "Ik ben zelfs geridderd," vertelt ze trots." Dat voelde wel dubbel. "Onze situatie krijgt eindelijk aandacht, met als gevolg bijvoorbeeld dat Westland geld heeft uitgetrokken voor meer openbare wc's, maar aan de andere kant hebben mensen toch hun oordeel klaar. Als ik me goed voel, zien ze niet dat ik ziek ben, en ze snappen niet hoe erg het is als je geen dagbesteding hebt. Regelmatig werken kan ik niet, maar ik heb nu een doel waar ik me op kan richten. Ik wil voor alle stomadragers het taboe doorbreken, en het werk geeft me het gevoel dat ik ergens bij hoor."
Cadeautjes
StomaJONG heeft ook een bezoekdienst voor jongeren. "We bezoeken jongeren vóórdat ze een operatie krijgen," zegt Carlijn. "Ik praat net zo lang met ze als dat nodig is en ik laat mijn stoma zien, zodat ze weten dat het er na een tijdje veel beter uitziet dan vlak na een operatie. Ik heb er in het Westland zelfs een vriendin aan over gehouden." Carlijn vertelt openhartig over haar leven met een stoma en ze ziet veel positiefs. "Ik ben blij dat ik kan meemoederen over de kinderen van mijn partner en van mijn zussen. Dat zijn echt cadeautjes. En mijn neefjes en nichtjes hebben een spreekbeurt over stoma's gegeven." Carlijn lacht. "Ze hadden een stomazakje met chocoladevla op hun buik geplakt! Nu weet de jongere generatie ook wat een stoma is." Verder speelt Carlijn, als ze zich goed voelt, klarinet bij het Fusica-orkest en gaat ze er graag op uit met de camper. "Even loskomen van het werk. Heerlijk in de natuur."
Van generatie op generatie
Dit doorgeven van generatie op generatieNick Baetings (40) heeft er naar eigen zeggen een persoonlijk doel van gemaakt om andere mensen van zijn leeftijd te enthousiasmeren om ook maatje te worden, of een andere vorm van vrijwilligerswerk te gaan doen. “Ik weet namelijk zeker dat er veel mensen van mijn leeftijd zijn die hier interesse in hebben en ook tijd in willen steken”.Je niet verschuilen achter tijdgebrek kan al goed werken, zo weet Nick uit ervaring. “Het plan om maatje te worden had ik al vele jaren. Iets voor de maatschappij betekenen, daarin een positieve bijdrage leveren was en is mijn drijfveer. Echter was tijdgebrek altijd een reden om niet door te pakken, althans dat dacht ik. Vooraf kon ik niet goed inschatten hoeveel tijd dit vrijwilligerswerk met zich mee zou brengen en hoe flexibel ik dan zou blijven. Maar er zitten genoeg uren in de week om een en ander te combineren.”Tijd genoegEr blijft voor Nick in ieder geval genoeg tijd over om zich als ondernemer te richten op zijn bedrijven in IT-detacheringen en interim & executive search voor zakelijke functies. En om te padellen, boksen en bootcampen en af te spreken met vrienden en familie om te borrelen en lekker te eten. “Achteraf kan ik concluderen dat ik echt eerder had moeten doorpakken met vrijwilligerswerk. Het geeft zoveel voldoening en energie! Ik hoop echt dat dit interview anderen van mijn leeftijd net dat zetje geeft om door te zetten en zich te gaan oriënteren op welke variant van vrijwilligerswerk eventueel bij hen past.”Meteen goeie maatjesWat dit laatste betreft heeft Nick veel aan Vitis Welzijn gehad, dat vraag en aanbod bij elkaar brengt en probeert hierin de juiste match te maken. “Ik ben bij Vitis terecht gekomen via een vriendin van me, die ook al jaren maatje is. Vitis heeft een dossier met mensen die nog gekoppeld willen worden aan een maatje. Op basis van wensen en karakter volgt een match en wederzijdse kennismaking, waarbij Vitis ook aanwezig is. Wanneer deze kennismaking door beide als prettig wordt ervaren, neem je het contact met je maatje daarna zelf over.”Op basis van wensen en karakter volgt een matchHij heeft hierdoor zijn maatje gevonden in Arie Slats (88), met wie er meteen een goede klik was. “Het contact met Arie is erg goed en plezierig, eigenlijk al vanaf het eerste moment dat we elkaar ruim een jaar geleden hebben leren kennen. We spreken om de week af. Dit is meestal op donderdagmiddag, maar we gaan daar flexibel mee om (mijn werk agenda wil nog wel eens lastminute wijzigen). Per maand brengen we gemiddeld genomen vier uur met elkaar door.”Veel gemeenVoor Nick en Arie is afspreken een feest der herkenning. “Wanneer we elkaar zien doen we meestal een bakkie en praten we even bij. Door die gesprekken merken we dat we veel dingen gemeen hebben met elkaar, waarvan reizen er zeker eentje is. Arie heeft in het verleden vele mooie reizen mogen maken met zijn gezin en familie, iets wat wij als gezin ook graag doen! Visje halenVoor Arie is zijn ontmoeting met Nick ook een gelegenheid om de deur eens uit te gaan. “Aangezien Arie geen rijbewijs meer heeft, maar autorijden en erop uit trekken erg waardeert, pakken we regelmatig de auto om op pad te gaan. Zo zijn we samen naar Wassenaar geweest, naar het huis waar Arie ooit geboren is. Verder gaan we ook regelmatig een visje halen in Scheveningen of Hoek van Holland. En ik heb hem ook een keertje meegenomen naar mijn kantoor in Rotterdam.”Gewoon een goed gevoelOm de cirkel rond te maken hoopt geboren en getogen Westlander Nick dat veertigers in het Westland na het lezen van zijn verhaal warm lopen om maatje te worden of ander vrijwilligerswerk op te pakken. “Het Westland is een hechte en trotse gemeenschap en ik denk dat dat versterkt dat Westlanders bovengemiddeld naar elkaar omkijken en elkaar proberen te helpen daar waar het kan. Dat moeten we doorgeven van generatie op generatie, maar er dus ook zelf onderdeel van zijn. Maak er tijd voor vrij door bijvoorbeeld je telefoon eens wat vaker weg te leggen, ga het doen! Iets betekenen voor een ander geeft gewoon een goed gevoel en je draagt maatschappelijk iets belangrijks bij.”WestlandvoorElkaarNick verwijst daarom naar het Vitis platform Westlandvoorelkaar. “Het maatjes-programma van Vitis Welzijn past mij erg goed, maar er zijn nog vele andere opties om vrijwilligerswerk te doen. Vraag eens naar de mogelijkheden of neem een kijkje op www.westlandvoorelkaar.nl. Er zit absoluut iets tussen wat je past. En zeg nou zelf: als je later zelf op leeftijd bent, zou het toch prachtig zijn als er ook iemand in je leven komt en je wat extra aandacht geeft?”
Lees het verhaal