Wilma Reincke
Hoe divers het vrijwilligerswerk dat iemand doet kan zijn, bewijst Wilma Reincke (61). Want als je wekelijks bewoners van de Rozenhof mee uit wandelen neemt, teammanager bent van het Nederlands Rolstoelhandbalteam, helpt bij Buurtrestaurant Bij Mekaar en open kerk geeft in de Adrianuskerk, dan ben je zeer uiteenlopend bezig.
“Het zijn allemaal dingen die leuk zijn”, aldus de bezige bij, die na een arbeidzaam leven op de IT afdeling van Siemens sinds vorig jaar als pensionado door het leven gaat. Wilma had zich geen flexibelere werkgever kunnen wensen om naast haar trainingen in softwarepakketten ook te doen wat ze graag deed. “Ik was bij het Nederlands Handbalverbond terechtgekomen en begeleidde daar op vrijwillige basis Jong Oranje en vanaf 2005 het Nederlands damesteam, na zelf jarenlang te hebben gehandbald en leidster en scheidsrechter te zijn geweest. Door knieblessures moest ik het actieve handbal laten voor wat het was, en nadat ik in 2013 was gestopt bij het nationale damesteam ben ik met mijn kapotte knieën gaan rolstoelhandballen. Een vriend van me was daar bondscoach en gaf aan een teammanager nodig te hebben. Die verbintenis ben ik toen aangegaan. Ik heb in mijn tijd bij Jong Oranje en het Nederlands damesteam door toernooien en EK kwalificaties in het buitenland heel wat sporthallen en hotels in andere landen gezien. Bij Siemens mocht ik onbetaald verlof opnemen om dit te blijven doen. Als ik mijn planning maar op orde had. En uiteindelijk sneed het mes aan twee kanten, want door het internationale niveau van mijn handbalwerk werd mijn Engels ook geüpdatet, wat weer handig was voor mijn trainingen bij Siemens.”
Wandelen gaat echter nog prima met de knieën.
Begonnen bij Careyn Woerdblok, loopt Wilma nu iedere dinsdagochtend haar rondje met bewoners van de Rozenhof. “Bij Careyn wandelde ik 1 op 1 met mensen die kleinschalig woonden. Maar de meneer overleed en de mevrouw kwam haar bed niet meer uit. Toen ben ik met Aad Hendriks in contact gekomen, die het wekelijkse wandelen in de Rozenhof coördineert. Daar wandel ik nu met veel plezier met overwegend mensen in een rolstoel. We starten met de mensen die klaar zijn en wandelen dan ongeveer drie kwartier. Daarna is de tweede groep aan de beurt. Bij Careyn Woerdblok ga ik nu leren hoe te fietsen met een duo fiets. Daar heb ik ook veel zin in.”
Achter de kerkdeuren
Met Woerdblok maakte Wilma kennis in 2015, toen haar moeder met dementie daar ging wonen. “Voor die tijd was ik na het overlijden van mijn vader samen met mijn moeder suppoost in de Adrianuskerk. Eens in de tien weken op zaterdag van 14 tot 16 uur werd deze opengesteld voor belangstellenden in monumentale gebouwen, en om mensen in de gelegenheid te stellen een kaarsje aan te steken. We gaven bijvoorbeeld info over de bouw van de kerk en de betekenis van glas in lood ramen. We merken dat vooral ook jonge mensen met kinderen willen weten wat er achter zo’n kerkdeur is. Deze open kerk doe ik nog steeds, maar nu met een vriendin. Mijn moeder is op 93-jarige leeftijd overleden. Ze heeft een leuk leven gehad.”
Toen haar moeder in Woerdblok woonde, ging Wilma regelmatig met haar wandelen. “En spelletjes doen, want daar was ze gek op. Maar zij niet alleen, en daarom deed ik op de dinsdagavond met de mensen die daar nog goed toe in staat waren geheugenspelletjes. Op die manier kreeg je contact met mensen met dementie. Ook kwamen mensen met ons klaverjassen -dat deden we vroeger al als opa kwam- en dan zie je hoeveel plezier dat geeft.”
Lunchen Bij Mekaar
Een andere dankbare vrijwilligerstaak is haar inzet bij Buurtrestaurant Bij Mekaar in de pastorie van de katholieke kerk in Honselersdijk, waar ze helpt met administratie, uitserveren, mee eten en opruimen. Eens per maand wordt daar op vrijdag van 12 tot 14 uur een lunch verzorgd voor eenzame mensen. Dit concept van Vitis Welzijn is gestart in 2019 en biedt plaats aan maximaal twintig deelnemers. “Dit zijn veelal dezelfde gezichten, met een gemiddelde leeftijd van 75 plus. Er zijn erbij van 62 jaar, maar ook van 90. Onlangs werd een oud-deelneemster 100 jaar en hebben we haar een kaartje gestuurd. Ze kunnen voor 5,50,- per keer gezellig eten en bijkletsen. 60 Cent daarvan dragen we af aan Vitis voor het concept, van de rest van het bedrag doen we boodschappen.”
Om toch iets meer tijd te hebben voor haar hobby golfen, maar vooral om in de ietwat saaie januarimaand voor een paar weken naar Spanje te gaan, stopt Wilma in juni met de begeleiding van het rolstoelhandbal. Samen met echtgenoot Jos, die dan klaar is met bezigheden voor Kom in de Kas, zal ze 2025 gaan aftrappen in een aangenaam klimaat. Voor zover dat al niet aanwezig was in vrijwilligersland.
Een boek lezen kan altijd nog
Vincent van der burg Het doen van vrijwilligerswerk zit in de familie bij Vincent van der Burg, en hij vormt hierop geen uitzondering. De geboren en getogen Naaldwijker zet zich op zondag in bij De Hooge Tuinen om daar aan de bar van de koffietuin koffie te schenken aan bewoners en bezoekers.Op maandag is hij te vinden in het woon-zorgcomplex van Pieter van Foreest om geheugentraining te geven aan een groep van gemiddeld vijftien mensen met dementie en mensen die zorg nodig hebben. Daarbuiten helpt hij wat ouderen met de belasting aangifte en andere zaken waar ze tegenaan lopen. Tevens is hij secretaris van een stichting. Het is duidelijk: Vincent (bijna 72) zit nog niet achter de geraniums. “Of het moet met stekken zijn”, verwijst hij lachend naar zijn hobby tuinieren in de kas in zijn achtertuin. “Als je maar bezig blijft”, is het motto van Vincent, en dat gaat hem goed af. Van bezig zijn met mensen krijgt hij energie. “Het is leuk, gezellig en dankbaar werk, waar je wel hart voor moet hebben. Dat betekent niet alleen goed met hen kunnen omgaan, maar ook respecteren zoals ze zijn. Je moet het voor iedereen leuk houden en hen op eigen niveau prikkelen, dat is een kwestie van aanvoelen.”Ranja met een rietjeDat prikkelen van het geheugen doet Vincent in spelvorm, en de geheugenquiz is daar één van. “Zo is er bijvoorbeeld een vraag in een zelfgemaakte oude liedjes quiz over wat Sophietje met een rietje dronk. Soms zijn de liedjes, in de ook voorhanden zijnde quizzen, zo oud dat zelfs mensen van tegen de 90 ze niet kennen. Daarom zet ik ook zelf iets in elkaar, om het behapbaar te houden. Deze quizzen geven ook allerlei aanleidingen voor gesprekken. Mensen lopen dan vaak helemaal leeg over wat ze allemaal hebben meegemaakt in hun leven. Maar ik zorg ook voor een lach met het spel ”Geen ja en geen nee”. Dan loop ik ze echt uit te dagen, waardoor ze er toch intrappen en dit zorgt natuurlijk voor grote hilariteit. Ook speelden we eens de mannen tegen de vrouwen en dat had ook de nodige voeten in de aarde doordat de vrouwen wonnen. Door dit alles krijg je een band met elkaar.”12,5 jaar vrijwilligerHet koffie schenken heeft zo’n zelfde effect aldus Vincent. “Je leert niet alleen de bewoners kennen, maar ook hun kinderen en kleinkinderen die op bezoek komen.” Hij begon er al in 2010 mee in De Naaldhorst, waar een tante opgenomen werd. “Toen ben ik daar koffie gaan schenken. Dit ging over naar De Hooge Tuinen, met een kleine onderbreking door een uitstapje voor vrijwilligerswerk in De Kreek in ’s-Gravenzande. In De Hooge Tuinen ben ik afgelopen december nog in het zonnetje gezet voor mijn 12,5-jarig jubileum als vrijwilliger. Van de bewoners zelf kreeg ik als dank bloemen en een cadeaubon. Dat vond ik ongekend, prachtig!”Door het goede contact en de uitdagingen ziet Vincent sommige bewoners zelfs opbloeien. Helaas maakt hij ook de andere kant mee: het overlijden van bewoners waar hij aan gehecht was en een leuke tijd mee heeft gehad. “Dat doet wel pijn.”Kijken bij de voetbalVrijwilligers zijn niet altijd even dik gezaaid, en hard nodig. Zo is Vincent ook wel gevraagd voor geheugentraining in een andere instelling van Pieter van Foreest, maar moet op de rem trappen om het niet teveel te laten worden. Hij heeft namelijk nog een leven naast het vrijwilliger schap, en daarin is stilzitten ook geen optie. “Ik heb veel hobby’s”, zo zegt hij. “Ik houd van tuinieren, koken en bakken. Verder wandel en fiets ik veel en gaan mijn vrouw en ik graag met de caravan kamperen. Voor een boek lezen gun ik me nog geen tijd, dat kan ook nog als ik 80 ben.” Ook zijn vier kleinkinderen van 19, 14, 7 en 6 jaar geven een hoop vreugde. “Kijken bij de voetbal hoort daar zeker bij”, aldus Vincent.Zijn hart voor vrijwilligerswerk stamt overigens al uit zijn arbeidzame leven. “Ik heb vroeger naast mijn werk veel vrijwillige taken gehad. Zo was ik bedrijfshulpverlener, privacy functionaris, vertrouwenspersoon en zat ik in de klachtencommissie. Overigens niet alles tegelijkertijd. Ik ben in mijn werk altijd al met mensen bezig geweest. Mijn laatste functie was hoofd personeel en salarisadministratie van de Tweede Kamer, dezelfde functie die ik daarvoor bij de Bloemenveiling bekleedde. De ervaring van werken met mensen en administratief onderlegd zijn komt me nu in mijn vrijwilligerswerk goed van pas!” Ook in het dagelijks leven had hij vroeger al vrijwillige taken. Zo zat hij onder andere in het bestuur van een wijkvereniging en liep daar in Sinterklaastijd rond in het rode pak. Ook op een basisschool en bij zijn werkgever was hij goedheiligman, een rol hem op het lijf geschreven.
Lees het verhaal